බලු කරදර ......
Posted by තිවංක | | Posted On Friday, August 19, 2011 at 4:11 PM
"මල්ලි, කතා කලේ පොඩි කරදරයක් වෙලා. ඊයේ මාව බල්ලෙක් හැපුව. දැන් බලනකොට ඒක මැරිලා. යාලුවෙක් ට කතා කලාම එයා කිව්වේ, ජලභීතිකාව හැදුන බල්ලෙක් ද දන්නේ නෑ, ඒක නිසා බල්ලාගේ ඔලුව අරගෙන MRI එකට ( වෛද්‍ය පර්යේෂණ ආයතනයට ) පුළුවන් ඉක්මනට අරන් යන එක කෝකටත් හොඳයි කියල. උඹට දැන් එන්න පුළුවන් ද ? "
හ්ම්ම්ම්..... රෑ 10.30 ට පමණ පැමිණි දුරකථන ඇමතුමකින් මගේ සුව නින්ද අඩාල වුණා. උදව්ව ඉල්ලුවේ ඥාති සොහොයුරෙක් නිසාත්, කතා කල හේතුව තරමක බරපතල කාරණයක් නිසාත්, මම ඒ වෙලාවේම ඥාති සොහොයුරාගේ නිවසට පිටත් වුණා. බල්ලාගේ මල කඳ මල්ලක දමාගෙන ගියත් වෛද්‍ය පර්යේෂණ ආයතනයට භාර ගන්නේ බල්ලාගේ ඔලුව විතරයි. මැරිච්ච බල්ලෙක්ගේ වුනත් බෙල්ල කපන්න තරම් අපිට හිත හදාගන්න හැකියාවක් නොතිබුන නිසා, වෛද්‍ය පර්යේෂණ ආයතනයට බල්ලාගේ ඔලුව විතරක් ගෙනියන එක අපිට ලොකු ප්‍රශ්නයක් වුණා. වෙලාව මැදියම් රැය ආසන්න වෙලා තිබුන නිසා කාරනා අපිට සුභ දායක විදියට පෙළ ගැහිලා තිබුනේ නෑ. ඕන දෙයක් වෙන්න කියල බල්ලව අරගෙන පුංචි බොරැල්ලට ගියේ මූලික රෝහල අසල ඇති මල්ශාලවකින්වත් වැඩේ කරගන්න පුළුවන් වෙයි ද කියල උත්සහ කරන්නයි. සැහෙන්න වෙහෙසක් වෙලා මල්ශාලා දෙක තුනකම අය නැඟිට්ටේව්වත් කිසිම කෙනෙක් වැඩේ කරලා දෙන්න කැමති වුනේ නෑ. අන්තිමට ගිය මල්ශාලාවේ අය බල්ලාගේ ඔලුව වෙන් කරලා දෙන්න රු 5000 ක් ඉල්ලුව.
වැඩේ හරියන්නේ නැති නිසා බල්ලවත් අරගෙන දෙන්නත් එක්ක වෛද්‍ය පර්යේෂණ ආයතනයට ගියේ එතනින් මොකක් හරි විසඳුමක් ලබාගන්න.
"ඔය එහා පැත්තේ පාරේ පශු වෛද්‍ය කෙනෙක් ඉන්නවා. එතනනින් වැඩේ කරගන්න පුළුවන් වෙයි."
වෛද්‍ය පර්යේෂණ ආයතනයේ ආරක්ෂක නිලධාරියාගෙන් දැනගත්ත තොරතුර ඔස්සේ දෙන්නත් එක්ක බල්ලව අරගෙන ගියා. පශු වෛද්‍ය ඉන්න තැනම ඉස්සරහ තියෙන්නේ, කොළඹ නගර සභාවේ සුනඛාගාරය ( ඉස්සර බල්ලෝ මරල ගෙනත් දාන තැන ) ට . එතන හිටපු මනුස්සයව නැඟිට්ටවන්න අපිට විනාඩි 15 ක් විතර ගත වුණා. එතකොට වෙලාව පාන්දර 12.30 විතර වෙලා.
"වෙලාවේ හැටියට නම් මහත්තයෝ රුපියල් 1000 ක් වත් වැඩේට ඕන. කඳ වලලන්න මහත්තයලට පුළුවන් නේද ?"
ඒත්, ගෙදර ගිහින් ඒ වගේ දෙයක් කරන්න පුළුවන් මානසික තත්වෙක අපි හිටියේ නෑ.
"නැත්නම් තව 500 ක් දෙන්න. මම වැඩේ කරන්නම්."
සුනඛාගාරයේ හිටපු මනුස්සයටම අපි ඒ දේ භාර කලා.
" මහත්තයල පොඩ්ඩක් ඔහොම ඉන්නකෝ"
මැරිච්ච බල්ලා දාපු මල්ලත් අරගෙන ඔහු ඇතුලට ගියා. විනාඩි 5 කින් විතර ඔහු පොලිතීන් මල්ලක් අරගෙන ආවා. පොලිතීන් මල්ලේ දාපු බල්ලාගේ ඔලුව ඉල්ලගෙන, රුපියල් 1500 දීල අපි වෛද්‍ය පර්යේෂණ ආයතනයට යන්න පිටත් වුණා.
හ්ම්ම්ම්..... රෑ 10.30 ට පමණ පැමිණි දුරකථන ඇමතුමකින් මගේ සුව නින්ද අඩාල වුණා. උදව්ව ඉල්ලුවේ ඥාති සොහොයුරෙක් නිසාත්, කතා කල හේතුව තරමක බරපතල කාරණයක් නිසාත්, මම ඒ වෙලාවේම ඥාති සොහොයුරාගේ නිවසට පිටත් වුණා. බල්ලාගේ මල කඳ මල්ලක දමාගෙන ගියත් වෛද්‍ය පර්යේෂණ ආයතනයට භාර ගන්නේ බල්ලාගේ ඔලුව විතරයි. මැරිච්ච බල්ලෙක්ගේ වුනත් බෙල්ල කපන්න තරම් අපිට හිත හදාගන්න හැකියාවක් නොතිබුන නිසා, වෛද්‍ය පර්යේෂණ ආයතනයට බල්ලාගේ ඔලුව විතරක් ගෙනියන එක අපිට ලොකු ප්‍රශ්නයක් වුණා. වෙලාව මැදියම් රැය ආසන්න වෙලා තිබුන නිසා කාරනා අපිට සුභ දායක විදියට පෙළ ගැහිලා තිබුනේ නෑ. ඕන දෙයක් වෙන්න කියල බල්ලව අරගෙන පුංචි බොරැල්ලට ගියේ මූලික රෝහල අසල ඇති මල්ශාලවකින්වත් වැඩේ කරගන්න පුළුවන් වෙයි ද කියල උත්සහ කරන්නයි. සැහෙන්න වෙහෙසක් වෙලා මල්ශාලා දෙක තුනකම අය නැඟිට්ටේව්වත් කිසිම කෙනෙක් වැඩේ කරලා දෙන්න කැමති වුනේ නෑ. අන්තිමට ගිය මල්ශාලාවේ අය බල්ලාගේ ඔලුව වෙන් කරලා දෙන්න රු 5000 ක් ඉල්ලුව.
වැඩේ හරියන්නේ නැති නිසා බල්ලවත් අරගෙන දෙන්නත් එක්ක වෛද්‍ය පර්යේෂණ ආයතනයට ගියේ එතනින් මොකක් හරි විසඳුමක් ලබාගන්න.
"ඔය එහා පැත්තේ පාරේ පශු වෛද්‍ය කෙනෙක් ඉන්නවා. එතනනින් වැඩේ කරගන්න පුළුවන් වෙයි."
වෛද්‍ය පර්යේෂණ ආයතනයේ ආරක්ෂක නිලධාරියාගෙන් දැනගත්ත තොරතුර ඔස්සේ දෙන්නත් එක්ක බල්ලව අරගෙන ගියා. පශු වෛද්‍ය ඉන්න තැනම ඉස්සරහ තියෙන්නේ, කොළඹ නගර සභාවේ සුනඛාගාරය ( ඉස්සර බල්ලෝ මරල ගෙනත් දාන තැන ) ට . එතන හිටපු මනුස්සයව නැඟිට්ටවන්න අපිට විනාඩි 15 ක් විතර ගත වුණා. එතකොට වෙලාව පාන්දර 12.30 විතර වෙලා.
"වෙලාවේ හැටියට නම් මහත්තයෝ රුපියල් 1000 ක් වත් වැඩේට ඕන. කඳ වලලන්න මහත්තයලට පුළුවන් නේද ?"
ඒත්, ගෙදර ගිහින් ඒ වගේ දෙයක් කරන්න පුළුවන් මානසික තත්වෙක අපි හිටියේ නෑ.
"නැත්නම් තව 500 ක් දෙන්න. මම වැඩේ කරන්නම්."
සුනඛාගාරයේ හිටපු මනුස්සයටම අපි ඒ දේ භාර කලා.
" මහත්තයල පොඩ්ඩක් ඔහොම ඉන්නකෝ"
මැරිච්ච බල්ලා දාපු මල්ලත් අරගෙන ඔහු ඇතුලට ගියා. විනාඩි 5 කින් විතර ඔහු පොලිතීන් මල්ලක් අරගෙන ආවා. පොලිතීන් මල්ලේ දාපු බල්ලාගේ ඔලුව ඉල්ලගෙන, රුපියල් 1500 දීල අපි වෛද්‍ය පර්යේෂණ ආයතනයට යන්න පිටත් වුණා.
ඔබගේ අදහස .....